مقدمه: اختلال اضطراب اجتماعی بسیار ناتوان کننده است که به مختل شدن بسیاری از جنبه های زندگی، و در موارد شدید به کاهش کیفیت زندگی فرد منجر می شود. بنابراین بکارگیری درمان تجربی فراتشخیصی یکپارچه نگر ضروری می باشد. این پژوهش با هدف ارزیابی و مقایسه اثربخشی ماتریکس درمان پذیرش و تعهد و درمان پذیرش و تعهد متمرکز بر شفقت بر اضطراب اجتماعی، انعطاف پذیری پذیرش و عمل، زندگی ارزشمند و شفقت به خود انجام شد. مواد و روش ها: پژوهش حاضر از نوع کارآزمایی بالینی با طرح آزمایشی تک آزمودنی با خط پایه چندگانه ناهمزمان بود که به روش نمونه گیری هدفمند در طی 12 جلسه 60 دقیقه ای، با پیگیری2 ماهه بر روی 6 دانشجوی مبتلا به اختلال اضطراب اجتماعی اجرا شد. برای مقایسه نتایج این دو الگوی درمانی یکپارچه نگر، از مقیاس اضطراب اجتماعی لیبویتز، هیمبرگ و همکاران، (1999)، پرسشنامه ی انعطاف-پذیری پذیرش و عمل-نسخه ی دوم بوند، و همکاران (2011)، پرسشنامه ی زندگی ارزشمند ویلسون و همکاران (2010) و مقیاس خود شفقت ورزی-فرم کوتاه ریس و همکاران (2011)، استفاده شد. داده ها با روش ترسیم دیداری، درصد بهبودی، شاخص تغییر پایا و شاخص های شش گانه کارایی بالینی تحلیل شدند. یافته ها: نتایج نشان داد که هر دو روش ماتریکس درمان پذیرش و تعهد و درمان پذیرش و تعهد متمرکز بر شفقت در کاهش اضطراب اجتماعی (1. 96->Z) و افزایش انعطاف پذیری پذیرش و عمل، خود شفقت ورزی و زندگی ارشمند در مرحله ی آخر درمان و مرحله ی پیگیری موثر و معنادار است (1. 96Z>). همچنین نتایج این پژوهش در مرحله پیگیری نیز نشان دهنده ی تداوم اثربخشی و کارایی این دو مداخله یکپارچه نگر بر اختلال اضطراب اجتماعی بود. بحث و نتیجه گیری: این پژوهش از اثربخشی و کارایی بالینی ماتریکس درمان پذیرش و تعهد و درمان پذیرش و تعهد متمرکز بر شفقت در دانشجویان با اختلال اضطراب اجتماعی حمایت می کند.

مقدمه: افسردگی در بسیاری از جنبه های زندگی کودک تاثیر می گذارد و بازی کودکان یکی از شرایطی است که در آن می توان رفتار کودکان را بهتر درک کرد و علاوه بر این سبب بهبود تعهد شناختی بیشتر در رفتار کودک می گردد. بنابراین هدف این پژوهش مقایسه اثربخشی درمان ترکیبی پذیرش و تعهد و تراپلی و درمان پذیرش و تعهد بر کیفیت زندگی کودکان افسرده انجام شد. روش کار: روش پژوهش، نیمه آزمایشی از نوع پیش آزمون، پس آزمون و پیگیری بود. جامعه آماری این پژوهش تمامی کودکان مبتلا به اختلال افسردگی 8 تا 12 ساله شهر اصفهان به همراه مادران شان در سال 1398 بودند. از بین آن ها تعداد 45 نفر به روش در دسترس انتخاب شدند و به روش تصادفی در سه گروه 15 نفره جایگزین شدند. برای گروه آزمایش اول پروتکل درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد توسط هیز و همکاران در 10 جلسه 60 دقیقه ای، برای گروه آزمایش دوم پروتکل ترکیبی پذیرش و تعهد و تراپلی محقق ساخته در 10 جلسه 60 دقیقه ای استفاده شد و برای گروه کنترل مداخله ای صورت نگرفت. ابزار مورد استفاده پرسشنامه کیفیت زندگی کودکان بود. داده ها با استفاده از روش تحلیل واریانس اندازه گیری مکرر با نرم افزار spss18 تحلیل شدند. یافته ها: یافته ها نشان داد که درمان ترکیبی پذیرش و تعهد و تراپلی و درمان پذیرش و تعهد بر کیفیت زندگی کودکان اثر دارد (p 0. 001)، که سبب افزایش کیفیت زندگی در ابعاد عملکرد جسمانی، عملکرد عاطفی، عملکرد اجتماعی، عملکرد تحصیلی و کیفیت زندگی کلی شده است، اما درمان ترکیبی پذیرش و تعهد و تراپلی اثربخش تر از درمان اختصاصی درمان پذیرش و تعهد است (p 0. 001). نتیجه گیری: یافته های این پژوهش می تواند تلویحات کاربردی در زمینه بهبود عملکرد جسمانی، عاطفی، اجتماعی و تحصیلی در جهت بهبود کیفیت زندگی کودکان افسرده به درمانگران با استفاده از روش ترکیبی درمان پذیرش و تعهد و تراپلی ارایه دهد.

زمینه و هدف: تا سال 2020 افسردگی دومین بیماری پس از بیماری­ های قلبی عروقی خواهد بود که سلامتی و حیات انسا ن را در سراسر جهان تهدید خواهدکرد. این پژوهش با هدف مقایسه اثربخشی درمان ذهن­ آگاهی، تعهد و پذیرش، و ترکیبی بر افسردگی انجام شد. روش: این پژوهش از نوع شبه­ آزمایشی و با طرح پیش­ آزمون و پس­ آزمون با گروه ­ گواه بود. جامعه پژوهش شامل همه بیماران مبتلا به افسردگی با دامنه سنی 14سال بود که در سال 96-1395 به مراکز مشاوره شهر یاسوج مراجعه کردند. از میان مراجعه­ کنندگان به این مراکز، 60 بیمار مبتلا به افسردگی که به روش نمونه­ گیری در دسترس انتخاب و به صورت تصادفی در سه گروه آزمایش و یک گروه گواه جای دهی­ شدند. گروه­ های آزمایش در هشت جلسه تحت درمان قرار گرفتند و گروه گواه مداخله ­ ای دریافت نکرده است. برای جمع آوری داده ­ ها از مقیاس افسردگی بک (1997) استفاده شد. یافته­ ها: نتایج تحلیل کواریانس چندمتغیری نشان داد بین چهار گروه در نمرات پس­ آزمون افسردگی تفاوت معنی­ داری وجود دارد (3= df، 43/26=F، 0/05>P). یافته­ های این مطالعه نشان داد که مداخله مبتنی بر درمان ذهن­ آگاهی و تعهد و پذیرش، و ترکیبی بر افسردگی اثر معنی دار داشته است، اما درمان ترکیبی به طور معناداری مؤثرتر از ذهن­ آگاهی و تعهد و پذیرش (3= df، 0/05>P) بوده است. نتایج همچنین نشان داد که تفاوت بین دو گروه تعهد و پذیرش و ذهن­ آگاهی، غیرمعنادار است (3= df، 0/05

ازدواج مقدس ترین و پیچیده ترین رابطه میان دو انسان از دو جنس مخالف است که ابعاد وسیع و عمیق و هدف های متعددی دارد و پرداختن به روابط زناشویی و ارتقای سازگاری و رضایت میان زوجین را می توان یکی از رسالت های مهم از سطح فردی تا اجتماعی دانست. لذا، هدف از پژوهش حاضر بررسی اثربخشی درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد واقعیت گرا بر سازگاری زناشویی و رضایت زناشویی زوجین در آستانه طلاق بود. پژوهش حاضر از نظر هدف از نوع کاربردی و از لحاظ روش بر اساس طرح پژوهش و شیوه انجام، نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون و پس آزمون (با یک گروه آزمایش و یک گروه کنترل و دوره پیگیری سه ماهه) بود. جامعه آماری به کار رفته در پژوهش حاضر شامل کلیه زوجین مراجعه کننده به مراکز مشاوره خانواده و زوج درمانی منطقه 5 تهران در سال 1401 بود و از بین این افراد با استفاده از شیوه نمونه گیری هدفمند تعداد 40 نفر (20 زوج) انتخاب شده و به صورت تصادفی در یک گروه آزمایش (20 نفر یا 10 زوج) و یک گروه کنترل (20 نفر یا 10 زوج) گمارده شدند. سپس، روی گروه آزمایش بسته درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد واقعیت گرا بر اساس پروتکل Afshari et al. (2022) اجرا شد. به منظور گردآوری داده ها، ابزار پژوهش شامل پرسشنامه رضایت زناشویی (ENRICH) و پرسشنامه سازگاری زناشویی (DAS) بود. به منظور تجزیه و تحلیل آماری داده ها از تحلیل واریانس با اندازه گیری های مکرر و آزمون تعقیبی توکی و نسخه 26 نرم افزار SPSS استفاده شد. با توجه به مقدار F و سطح معناداری به دست آمده در متغیر رضایت زناشویی (76/7 = F و 002/0 = P) و سازگاری زناشویی (11/7 = F و 002/0 = P) می توان نتیجه گرفت که متغیر مستقل (درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد واقعیت گرا) به شکل معناداری باعث تغییر در متغیرهای وابسته (رضایت زناشویی و سازگاری زناشویی) شده است. بنابراین می توان نتیجه گرفت که تغییرات ایجاد شده در متغیرهای وابسته ناشی از اجرای درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد واقعیت گرا بر گروه آزمایش بود. همچنین نتایج آزمون تعقیبی توکی نشان داد که این تأثیرات پایدار بود. بر اساس یافته های موجود می توان نتیجه گیری نمود که درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد واقعیت گرا بر رضایت زناشویی و سازگاری زناشویی زوجین در آستانه طلاق مؤثر بود. از این رو، پیشنهاد می شود متخصصین از فنون این رویکرد در کار خود بهره مند شوند.

مثنوی معنوی سرشار از مفاهیم و تفکرات روان‏شناختی است که بیان‏کنندۀ تفکر و دقت مولوی در روح و روان انسان است. این پژوهش به روش تحلیلی ـ تطبیقی به بررسی مثنوی از دیدگاه اصل اول (پذیرش) در رویکرد روان‏شناختی درمان پذیرش و تعهد پرداخته است. مولوی و نظریة روان‏شناختی پذیرش و تعهد (اکت) هر دو بر آن‏اند که رویارویی با رنج‏ها در زندگی، اجتناب‏ناپذیر است؛ پس باید رنج زیستن را پذیرفت و به‏سوی رشد روحی و روانی گام برداشت. هر دو دیدگاه از تمثیل برای اقناع ذهن مخاطب بهره می‏برند. مولوی از مفاهیمی مانند تقدیر و طبیعی‏بودنِ رنج در زندگی، برای ایجاد آمادگی در مخاطب برای پذیرش استفاده می‏کند. در این پژوهش به بررسی تطبیق مراحل توبه در تفکر اسلامی و عرفانی با پذیرش در اکت پرداخته شده است. تفاوت در این دو دیدگاه از هدف نهایی آنها سرچشمه می‏گیرد؛ هدف رویکرد روان‏شناختی، معطوف به شاد زیستن در این جهان و رشد فردی برای بهتر زیستن است و دیدگاه مولوی ـ و به‏صورت کلی‏تر، دیدگاه عرفانی ـ معطوف به جلب رضایت خداوند و زندگی جاودانی در جهان باقی است. با این حال هر دو دیدگاه با گذر از یک مسیر در توجه به روان انسان و رشد و تعالی آدمی هم‏داستان هستند. درمان‏گران می‏توانند با توجه به سابقة ذهنی مخاطب خود در ایران، نسبت‏به مسائل دینی و عرفانی، از میراث ادبی مانند مثنوی بهره برند.

سابقه و هدف: افسردگی در زنان، سطح امیدواری آن ها را به شدت کاهش داده، از این طریق آن ها را با مشکلات متعددی مواجه می سازد. این پژوهش با هدف مقایسه اثربخشی درمان پذیرش و تعهد مثبت نگر با درمان پذیرش و تعهد و روان درمانی مثبت نگر بر امیدواری زنان افسرده اجرا شد. مواد و روش ها: روش پژوهش، نیمه آزمایشی چهارگروهی با سه مرحله پیش آزمون، پس آزمون و پیگیری است. جامعه آماری شامل زنان افسرده شهر اصفهان در پاییز و زمستان 1398 بود. 80 نفر از جامعه آماری با نمونه گیری هدفمند انتخاب شدند و به طور تصادفی در سه گروه آزمایش (هر گروه 20 نفر) و گروه کنترل (20 نفر) قرار گرفتند. از پرسشنامه امیدواری اسنایدر برای سنجش متغیر وابسته استفاده شد. دو گروه درمان پذیرش و تعهد مثبت نگر و درمان پذیرش و تعهد طی 12 جلسه و روان درمانی مثبت نگر طی 13 جلسه تحت درمان قرار گرفتند و گروه کنترل هیچ گونه درمانی دریافت نکرد. داده ها ازطریق تحلیل واریانس اندازه های تکرارشده و آزمون تعقیبی بونفرونی تحلیل شدند. نتایج: نتایج نشان داد که در متغیر امیدواری در پس آزمون و پیگیری به ترتیب بین درمان پذیرش و تعهد مثبت نگر، درمان پذیرش و تعهد و روان درمانی مثبت نگر با گروه کنترل تعهد تفاوت معنادار وجود دارد (01/0>P). همچنین در مرحله پس آزمون روان درمانی مثبت نگر و درمان پذیرش و تعهد مثبت نگر اثربخش تر از درمان پذیرش و تعهد و در مرحله پیگیری، درمان پذیرش و تعهد مثبت نگر اثربخش تر از روان درمانی مثبت نگر و درمان پذیرش و تعهد در افزایش امیدواری در زنان افسرده بودند (01/0>P). نتیجه گیری: نتایج مطالعه حاضر اثربخشی درمان پذیرش و تعهد مثبت نگر همراه با دو درمان پذیرش و تعهد و روان درمانی مثبت نگر بر افزایش امیدواری را نشان داد. بنابراین استفاده از این سه درمان در مراکز درمانی برای زنان افسرده می تواند مدنظر قرار گیرد.

هدف: بررسی اثربخشی آموزش رویکرد مبتنی بر پذیرش و تعهد بر دلزدگی زناشویی و تعهد زناشویی در زنان متأهل. روش: این پژوهش از نوع تحقیقات نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون-پس آزمون با گروه کنترل بود. جامعه آماری پژوهش شامل همه زنان متاهل شهرستان صفاشهر با حداقل یکسال و حداکثر 15 سال تجربه ازدواج بودند که 50 نفر از آنها به روش نمونه گیری در دسترس انتخاب و بصورت تصادفی در گروه آزمایش و کنترل گمارش شدند(هر گروه شامل 25 آزمودنی). پرسشنامه دلزدگی زناشویی پاینز و تعهد زناشویی آدامز و جونز، و نیز هشت جلسه آموزش مبتنی بر رویکرد پذیرش و تعهد ابزارهای گردآوری اطلاعات در این مطالعه بودند. یافته ها: نتایج تجزیه وتحلیل داده هاتوسط آزمون آماری تحلیل کواریانس نشان داد که آموزش رویکرد مبتنی بر پذیرش و تعهد، بر دلزدگی و تعهد زناشویی زنان متأهل در سطح01/0>p تأثیر معنادار داشته است. همچنین مشخص گردید که آموزش رویکرد مبتنی بر پذیرش و تعهد؛ بر بهبود میزان تعهد اخلاقی، شخصی و ساختاری زنان متأهل شهرستان صفاشهر نیز در سطح 01/0>pتأثیر معنادار داشته است.

زمینه و هدف شواهد مبرهنی وجود دارد که درد به عنوان یک مشکل شایع در بیماران مالتیپل اسکلروزیس وجود دارد. پژوهش حاضر با هدف بررسی اثربخشی درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد بر پذیرش در بیماران زن مبتا مالتیپل اسکلروزیس انجام شد. مواد و رو شها: روش پژوهش، نیمه تجربی از نوع پیش آزمون-پس آزمون با گروه کنترل بود. از بین بیماران مبتا به مالتیپل اسکلروزیس که به بیمارستان امام صادق شهرستان الیگودرز مراجعه کرده بودند 30 نفر به طور تصادفی انتخاب و در دو گروه آزمایشی و کنترل جایگزین شدند. هر گروه 15 نفر. و آزمودن یها به پرسشنامه پذیرش درد مزمن مک کراکن و همکاران، در سه مرحله پیش آزمون، پس آزمون و یک ماه بعد در مرحله پیگیری پاسخ دادند. گروه آزمایش به مدت 10 جلسه گروهی یک ساعته تحت درمان به روش مبتنی بر پذیرش و تعهد ولز و سورل صورت گرفتند ولی گروه کنترل هیچ مداخل های دریافت نکردند. یافته ها: برای تجزیه و تحلیل داد ه ها، از تحلیل واریانس با انداز ه های تکراری استفاده شد. نتایج نشان داد که تفاوت بین مراحل پژوهش، گرو ه ها و تعامل مراحل پژوهش و گرو ه ها درمتغیر پذیرش درد، معن یدار بوده است. (05 / p>0) نتیجه گیری: این یافته ها ضمن تایید اثربخشی درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد بر پذیرش درد، نشان داد که درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد می تواند به عنوان یک مداخل هی روان شناختی در کنار سایر مداخات جهت کاهش مشکلات این بیماران مورد استفاده قرار گیرد.